غربت

              « تو در جهان غریبی، غربت چه میکنی

                قصد کدام خسته جگر میکنی؟ مکن! »

شعر

دوش دیدم   که   ملائک   در  میخانه   زدند         گل ادم   بسرشتند و به    پیمانه   زدند ساکنان   حرم   ستر    و   عفاف    ملکوت         با من راه نشین باده ی مستانه   زدند         اسمان    بار   امانت     نتوانست      کشید          قرعه ی  کار به  نام  من  دیوانه  زدند جنگ هفتاد و دو   ملت  همه  را عذر  بنه          چون  ندیدند   حقیقت  ره  افسانه  زدند شکر  ایزد  که  میان  منو   او  صلح  افتاد          صوفیان رقص کنان ساغرشکرانه زدند اتش ان نیست که از شعله ی او خندد شمع           اتش ان است که در خرمن پروانه زدند                                   کز چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب                                   تا سر زلف سخن را به قلم  شانه   زدند

شعر

بعضی شبها که دلم می گیره میبینم که

خیلی بی کسم، به حال خودم گریم میگیره 

اما وقتی بیشتر فکر میکنم تورو پیش روی خودم می بینم.

 با خودم میگم نه هنوزیکی هست

یکی هست که بشه به خاطرش زنده موند و زندگی کرد

 ،میشه عاشقش شد و براش جون سپرد

حتی میشه به خاطرش زخم زبون دیگرون رو تحمل کردش

اره اونی که چند وقتیه به خاطرش زندم و دارم زندگی

 میکنم....همونی که هر شب به یادش

می خوابم و هر روز با یادش بیدار میشم.کسی که

همه وجودم.همه احساس و عشقمه

هر چند اون کم محلی میکنه و از ما خبری نمیگیره....ولی بی خیال

دوستت دارم ای زیباترین تکیه گاه عاشقانه من