شعر

دوش دیدم   که   ملائک   در  میخانه   زدند         گل ادم   بسرشتند و به    پیمانه   زدند ساکنان   حرم   ستر    و   عفاف    ملکوت         با من راه نشین باده ی مستانه   زدند         اسمان    بار   امانت     نتوانست      کشید          قرعه ی  کار به  نام  من  دیوانه  زدند جنگ هفتاد و دو   ملت  همه  را عذر  بنه          چون  ندیدند   حقیقت  ره  افسانه  زدند شکر  ایزد  که  میان  منو   او  صلح  افتاد          صوفیان رقص کنان ساغرشکرانه زدند اتش ان نیست که از شعله ی او خندد شمع           اتش ان است که در خرمن پروانه زدند                                   کز چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب                                   تا سر زلف سخن را به قلم  شانه   زدند